Het Parque Nacional Ordesa y Monte Perdido is het op één na oudste natuurpark van Spanje. Het is gesticht in 1918 als PN Valle de Ordesa en kreeg later zijn huidige naam. Het park beslaat 15.608 ha., met daar omheen een beschermende zone van nog eens bijna 20.000 ha. De hoogte schommelt van 700 meter tot 3355 meter hoogte.

Het gebied is het hoogste kalk massief van Europa, met de top van de machtige Monte Perdido als hoogste punt. Alles draait hier om de diepte van immense valleien en de imposante schoonheid van enorme keteldalen, die "circo" genoemd worden. Dit alles is gevormd door de werking van ijs in vroeger tijden. Het gebied is niet zo heel eenvoudig binnen te treden en de wandelingen die er zijn, zijn vaak lang en pittig. Overnachten kan men in de diverse dorpen en stadjes aan de rand van het park en in een aantal over het park verspreide berghutten. De GR11 loopt door het gebied heen. De vier belangrijkste valleien zijn de Vallei van Ordesa, de Cañon de Añisclo, de Vallei van Pineta en de Garganta de Escuain. 

Het natuurpark ligt op de grens van de gematigde Atlantische zones en de wat warmere Mediterrane zones. Bovendien is er het enorme verschil tussen de diepte van de vochtige valleien en de extreme hoogtes van de bergen. Door dit alles is er een meer dan uitmuntende flora en fauna ontstaan. Men treft meer dan 1500 planten, bomen en bloemen soorten aan in het park, waarvan 85 soorten specifiek voor de Pyreneeën te benoemen zijn. Onder de bijna 40 in het gebied voorkomende zoogdieren bevinden zich zwijnen, herten, bergmarmotten en meer dan 2000 gemzen. Meer dan 70 vogelsoorten hebben er hun vaste woon en verblijfplaats en telt men de trekkende vogelsoorten daar bij op dan geraakt men wel aan 120 soorten. In de maanden juli en augustus kan het druk zijn in het park, want jaarlijks bezoeken meer dan 600.000 liefhebbers het natuurpark. Beter is het dus om buiten deze periodes een bezoek aan dit natuurpark te brengen.